یه روزی خراب می شن رو سرت این سقفای کاذب
یه روزی می فهمی گول خوردی از اون هوای کاذب
منفجر میشه یه چیزی زیر خاک گنگ و خیست
جا می مونن از نوشتن دستای نامه نویست
با خودت می گی چرا...روزای رفتمون چی شد؟
چه جوری به هم پاشید اون آشیونه خود به خود؟
واژه ای که تو سرمه نمی شینه رو این ورق
حالم به هم خورده از این دقیقه های بی رمق!
یه روزی حس می کنی یه چیز کمه تو خنده هات
یه روزی گم می کنن لونه شونو پرنده هات
دل و دلواپسی یاتو می فروشی به یه تبسم
گم می شی تو ازدحام خنده های گنگ مردم
فردا خورشید و واست پست می کنم یادت نره!
غربت اینجا از اون در به دری خیلی سره!
حالا دوس دارم تموم غربت و گریه کنی؟!
دوس داری با یه نفر حرف بزنی تلفنی؟!

کاش می شد از تو بگذرم.کی می دونه شاید بشه
باید بشه چون این صدا نفس های آخرشه
دیگه نمی شه شب و روز با گریه زندگی کنم
عشق و واست معنی کنم.این همه بچگی کنم
اما بدون که عاشقم مثل قدیمای قدیم
مثل همون وقتایی که با همدیگه گپ می زدیم

می بخشم کسانی را که هر چه خواستند با من ، با دلم ، با احساسم کردند

و مرا در دور دست خودم تنها گذاردند و من امروز به پایان خودم نزدیکم ،

پروردگارا. به من بیاموز در این فرصت حیاتم آهی نکشم برای کسانی که دلم را شکستند...

ستاره های سربی
فانوسک های خاموش
من و هجوم گریه
از یاد تو فراموش

تو بال و پر گرفتی
به چیدن ستاره
دادی منو به خاک
این غربت دوباره

دقیقه های بی تو
پرنده های خسته ن
آیینه های خالی
دروازه های بسته ن

اگه نرفته بودی
جاده پر از ترانه
کوچه پر از غزل بود
به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی
گریه منو نمیبرد
پرنده پر نمیسوخت
آینه چین نمیخورد

اگه نرفته بودی
و
اگه نرفته بودی

شبانه های بی تو
یعنی حضور گریه
با من نبودن تو
یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم
از تو به شب رسیدم
نوشتمت رو گلبرگ
تو رو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم
ستاره دربدر شد
شبنم به گریه افتاد
پروانه شعله ور شد

اگه نرفته بودی
جاده پر از ترانه
کوچه پر از غزل بود
به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی
گریه منو نمیبرد
پرنده پر نمیسوخت
آینه چین نمیخورد

یه پنجره با یه قفس ، یه حنجره بی هم نفس
سهم من از بودن تو ، یه خاطرس همین و بس
تو این مثلث غریب ، ستاره ها رو خط زدم
دارم به آخر می رسم ، از اونور شب اومدم
یه شب که مثل مرثیه ، خیمه زده رو باورم
میخوام تو این سکوت تلخ ، صداتو از یاد ببرم
بزار کوله بارم روشونه شب بزارم
باید که از اینجا برم ، فرصت موندن ندارم
داغ ترانه تو دلم ، شوق رسیدن تو تنم
تو حجم سرد این قفس ، منتظر پر زدنم
من از تبار غربتم ، از آرزو های محال
قصه ما تموم شده ، با یه علامت سوال
بزار کوله بارم روشونه شب بزارم
باید که از اینجا برم ، فرصت موندن ندارم

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند
آدمیت مرده بود
بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب گشت و گشت
قرنها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ , آدمیت برنگشت
قرن ما , روزگار مرگ انسانیت است

تو عوض شدی نگو نه عزیزم بگو که چت شد

تو نخواستی یا دل من اشتباهی عاشقت شد

دلتو به قلب تنهام نسپردی و سپردم

حالا میفهمم که اصلا من به درد تو نخوردم

چی میشد اگه عوض شه لحظه ای جای من و تو

وای چقد فاصله داره فکرو حرفای منو تو

مگه مثل من عزیزم کسی هست تو اون حوالی

مثه من سر کنه با تو روزگارشو خیالی

چی میشه وقتی که تنهام توی اوج گوشه گیری

تو بیای آروم کنارم دستای منو بگیری

چی میشه وقتی که نیستم  بری گوشه اتاقت

از رو دلتنگی مثه من گریه ها بیان سراغت .. گریه ها بیان سراغت …

چی میشه بشنوم از تو کسی غیر من نداری

خیلی دوس دارم به جز من به کسی محل نذاری

خیلی دوس دارم تو این عشق حس کنم پای تو گیره

تا بهت میگم خدافظ دوس دارم گریت بگیره ..  دوس دارم گریت بگیره

***********************

تو عوض شدی و دیگه نیستی اون آدم سابق

حالا تو سردی و بی مهر ولی من عاشق عاشق

گفته بودی که دل تو تا تهش همیشه با ماست

اما خب نگفته بودی آخر قصه همین جاست

فکر من پر شده بود از این یه مشت امید واهی

کاش از اول میدونستم  تو رفیق نیمه راهی

چی میشه واسه یه بارم چشم به راه من بشینی

یا شبا وقتی که خوابی خوابای منو ببینی

خیلی حرفا توی قلبم هست هنوزم که هنوزه

نمیخوام اصلا بدونی که دلت واسم بسوزه .. که دلت واسم بسوزه…

دوس دارم بعد یه چند وقت که منو ندیده باشی

وقتی که میای سراغم به خودت رسیده باشی

دیگه من حرفی ندارم ای خدا به من نظر کن

حرفای مونده تو قلبم  روی احساسش اثر کن

هرجوری دلت میخواد باش ولی خب بمون کنارم

مشکلم اینه که جز تو  هیچ کسی رو دوس ندارم هیچ کسی رو دوس ندارم….هیچ کسی رو دوس ندارم

 پشت چراغ قرمز،: پسركي با چشماني معصوم و دستاني كوچك گفت:
چسب زخم نميخواهيد؟ پنج تا صد تومن، آهي كشيدم و با خود گفتم:
تمام چسب زخم هايت را هم كه بخرم، نه زخم هاي من خوب مي شود، نه زخم هاي تو

اگه دلتنگ باشی تو مثه بارون شروع میشم

که با هر قطره ی اشکت منم که زیر و رو میشم

همیشه ساده رنجیدی

همیشه سخت بخشیدی

تو رو می بخشم این لحظه...

شاید بازم منو دیدی.

بدبین شدی چرا باور نمی کنی

تنهایی منو کمتر نمی کنی.

بیزارم از آن عشق که عادت شده باشد
یا آن که گدایی محبت شده باشد
خودبینی و خودخواهی اگر معنی عشق است،
بگذار که آیینه نفرت شده باشد . . .

در قید غمم، خاطر آزاد کجایی؟
تنگ است دلم، قوت فریاد کجایی؟
با آنکه ز ما یاد نکردی..
ای آنکه نرفتی دمی از یاد کجایی؟

مهربانی تا کی ؟؟؟؟ 

بگذار سخت باشم و سرد ... 

باران که بارید چتر بگیرم و چکمه .... 

خورشید که تابید ..پنجره ببندم و تاریک ..... 

اشک که امد ...دستمالی بردارم و خشک ... 

او که رفت ..... 

نیشخندی بزنم و سوت

پیش روی من تا چشم یاری میکند دریاست
چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست
در این ساحل که من افتاده ام خاموش
غمم دریا دلم تنهاست

طبال!بزن بزن که نابود شدم

بر<تار>غروب زندگی <پود>شدم

عمرم همه رفت خفته در کوره ی مرگ

آتش زده استخوان بی دود شدم

به تو عادت کرده بودم
اي به من نزديک تر از من
اي حضورم از تو تازه
اي نگاهم از تو روشن
به تو عادت کرده بودم
مثل گلبرگي به شبنم
مثل عاشقي به غربت
مثل مجروحي به مرهم
لحظه در لحظه عذابه
لحظه هاي من بي تو
تجربه کردن مرگه
زندگي کردن بي تو
من که در گريزم از من
به تو عادت کرده بودم
از سکوت و گريه شب
به تو حجرت کرده بودم
با گل و سنگ و ستاره
از تو صحبت کرده بودم
خلوت خاطره هامو
با تو قسمت کرده بودم
خونه لبريز سکوته
خونه از خاطره خالي
من پر از ميل زوالم